dimarts, d’octubre 31, 2006

Ausencias

Estos días te he recordado mas que nunca, te he echado de menos, me he cobijado en los recuerdos, los he desmenuzado……..he vuelto a dibujar tu rostro, las miles de arrugas que ya soportabas, esa dulzura mezclada con firmeza de tu mirada, tu cuerpo, tu ropa, tu olor, el pequeño moño con el que recogías tu pelo, nunca te dije cuanto me gustaba que me pidieras que te peinara; y tus manos….. Tus manos y tus abrazos es lo que mas he amado de ti, las carencias que mas duelen. Yo nunca te dije pero era feliz cuando en todas las comidas de familia te sentabas a mi lado, nunca te dije que me sentía orgullosa cuando te equivocabas y me llamabas como a mi madre, nunca te dije que me gustaban los paseos que me dabas por el pueblo para que me vieran, aunque yo me moría de vergüenza. Y recuerdo tus miedos, tus cabezonerías, recuerdo cuando los tíos te escondían mis “malas noticias” y yo siempre te las contaba……por que lo necesitaba, amaba que siempre me dijeras lo mismo……… que fuera fuerte y que intentara siempre ser feliz. Te juro abuela que no he cejado en el empeño. Y después de tantos años echo de menos cojerme a tu mano, como cuando era niña y sacaba la mano de la cama para buscar la tuya, igual que la noche que me pediste que durmiera contigo después de enterrar al abuelo. Nunca te dije... nunca te dije…… pero tú más que nadie sabes. Y mañana sacaré tus fotos para que mis estrellas, aunque no te conocieron, nunca te olviden, y reiré con ellas al contar tus cosas, aunque a veces busque el rincón mas oscuro para llorar y sentir lo que realmente es la ausencia.

Se lo debía, esto y mucho más…… es a la única persona que le debo todo, que le debo ser como soy.
Cosas curiosas…. mi abuela se llamaba Felicidad.

dilluns, d’octubre 23, 2006

¿ Bailas?

A veces te pienso….. te pienso a mi espalda y tu imagen cobra presencia. Yo habito en cualquier estancia, ensimismada en alguna actividad cotidiana, tal vez la cena de las estrellas, perdida en mil ideas, situaciones, conversaciones que han colmado el día.. Pero sé que estas, y respiro despacio, detengo los pensamientos y mis sentidos sondean tu espacio para llenarme de ti. Repites el mismo gesto realizado hace meses en otro escenario, acercas tus labios a mi nuca y dejas prendido un beso, mi piel se estremece igual que aquel día, dejando huecos en el alma…… Giro mi cuerpo y te sonrío, mientras me enredas en tus brazos y me susurras que baile contigo…… no suena música, nunca ha sonado música, no existe mejor baile que el creado por nosotros, ese en el que te abandonas, ese en el que se pierde la consciencia de uno mismo y no se sabe por donde están los límites de cada ser. Y abandono mi alma y mi mente para perderme en ti, en tus brazos.

Y siempre me sorprendo enredada en las continuas contradicciones, esas que me hacen andar, ese deseo constante de quererlas alcanzar……¿ es posible amarrar mi independencia a tu presencia ?. ¡Qué más da! Sólo quiero que dentro unos 30 años me lo vuelvas a preguntar.

diumenge, d’octubre 22, 2006

Vesprada de diumenge

Recorde que quan jo tenia uns 10 anys, em vaig ficar al cap una idea una mica atípica. Volia ser conscient del moment en què començava a dormir.

Ho intentava. Un dia. I un altre. Però mai no ho aconseguia. I em despertava al matí següent, decebut i enfadat amb mi mateix.

Enfadat per haver-me rendit al plaer de dormir, de somiar. Ara ho veig, que em preocupava més control.lar que no bategar.

Però de vegades, la sort em somreia. I em despertava abans d'hora. I sabies que et podies adormir una mica més.

I aquest moment era fantàstic. La consciència et permetia adonar-te'n del moment que estaves a punt de viure.

I t'abandonaves al plaer, somreies i et deixaves anar.

Ara ja sé què no és possible saber quan t'adormiràs. I és la meua forma de ser, encara cerque el control a uns quants aspectes de la meua vida.

Però també sé, per experiència, que em queda molt per somiar i bategar. I he aprés a somriure i a fluir més. A viure.

Aquesta vesprada de diumenge, tinc la sensació d'haver-me despertat. Estava somiant. Somreia. I encara em queda. Tornaré a dormir.

Recolzat al teu pit, escolte el teu batec. I què voleu que us diga..

Sóc feliç.